FILMRECENSIE 'DE STORM'
Geplaatst op
30 september 2009
door
Timothy van Damme
Timothy van Damme is filmcriticus voor Moviestuff én Zeeuw. Hij bekeek De Storm en schreef een recensie.
Over de verschrikkingen van de Watersnoodramp was nog geen film verschenen, maar met De Storm lijkt de tijd rijp te zijn om het verhaal te vertellen.
Julia is een 18-jarige Zeeuwse boerendochter, die zwanger raakt van haar vriendje die met de Noorderzon vertrekt. In de nacht van 31 januari 1953 breken de dijken in Zeeland door tijdens een verschrikkelijke storm. Julia komt in het water terecht en wordt - tegen haar wil - gered door de jonge luchtmachtsergeant Aldo, haar baby achterlatend. Het is het begin van een lange zoektocht die hen - tegen de stroom van evacuées in - weer terug zal brengen naar Zeeland: een verdronken, surrealistisch landschap van dierlijke en menselijke kadavers. De kans dat hier een baby kan overleven, is microscopisch klein. Toch krijgt Julia aanwijzingen dat haar zoon nog leeft. Maar waar? En bij wie?
In 1953 kreeg - onder andere - Zeeland te maken met een enorme ramp. Springtij en een woeste storm zorgden ervoor dat het water tot recordhoogtes steeg. De dijken waren hier niet tegen bestand en complete dorpen liepen onder water. In Nederland verdronken hierbij meer dan 1800 slachtoffers en tienduizenden mensen raakten alles kwijt wat zij hadden opgebouwd. Volledige veestapels verdronken, huizen werden met de grond gelijk gemaakt en families werden uit elkaar gerukt.
Als Zeeuw is mijn opvoeding natuurlijk niet aan de ramp voorbij gegaan. Bij voorbaat wist ik echter al dat ik hier niet naar een historisch document zou kijken, maar naar een speelfilm. Zoals vaak bij films die een historische achtergrond hebben, wordt dit gegeven vooral gebruikt om een romantisch drama te vertellen. Het zogenaamde Pearl Harbor-effect, zoals ik dat vaak noem. Verwacht dus niet dat de hoofdmoot gaat over de Watersnoodramp en de gevolgen op de bevolking.
De Storm draait om de avontuurlijke zoektocht van Julia en Aldo. Met het nodige drama gepaard, gaan zij terug naar Zeeland om haar baby te vinden. Gelukkig wordt er wel afgewisseld met een verhaallijn van enkele overlevenden die in een vol hotel wachten op hulp. Hierdoor krijgt het geheel meer diepte en drama dan het hoofdverhaal alleen had kunnen brengen.
Maar hoe historisch correct is De Storm nu eigenlijk als het de algemene gebeurtenissen betreft? De ramp zelf wordt met grote nauwkeurigheid op het scherm getoverd. Dat begint met een behoorlijke storm waarin de bewoners nog niet al te veel kwaad zien, maar meer overlast. Als de dijken doorbreken is duidelijk dat men goed naar overlevenden heeft geluisterd, want de snelheid waarmee de overstroming toeslaat is enorm. Ook de nasleep - waar deze film op toespitst - is geloofwaardig. Mensen zijn de weg letterlijk en figuurlijk kwijt en dat wordt met respect behandeld.
Het probleem ligt hier meer in het ontbreken van subtiliteiten. Zo zijn de lokale bewoners nagenoeg allemaal geloofswaanzinnigen die geloven dat alles Gods wil is en denkt de hoteleigenaar als rechtgeaarde Zeeuw alleen maar aan geld. Een beetje meer diversiteit had het verhaal ongetwijfeld goed gedaan.
Hoewel het niet verplicht is (Amerikaanse producties houden zich nooit aan taalgebieden), moet toch gezegd worden dat het zeer jammer is dat er geen authentieke accenten zijn gebruikt. Met Wilde Mossels bewees men bijvoorbeeld dat zo'n aanpak veel beter werkt. Nu moeten we het doen met licht geforceerde accenten en zelfs Vlaamse klanken en dat haalt een groot deel van de geloofwaardigheid onderuit.
Ben Sombogaart - onder andere bekend van het succesvolle Bride Flight het Oscargenomineerde De Tweeling - vond dat de digitale effecten anno 2009 ver genoeg waren om een film te maken over de Watersnoodramp. Daar heeft hij goed aan gedaan, want het uiterlijk van de productie is dik in orde. Enorme sets lijken onder water te liggen en nergens is te merken dat dit speciaal voor de film gedaan is.
Zoals verwacht is De Storm dus geen historisch document geworden, maar als dramafilm slaagt deze productie zonder twijfel.
Julia is een 18-jarige Zeeuwse boerendochter, die zwanger raakt van haar vriendje die met de Noorderzon vertrekt. In de nacht van 31 januari 1953 breken de dijken in Zeeland door tijdens een verschrikkelijke storm. Julia komt in het water terecht en wordt - tegen haar wil - gered door de jonge luchtmachtsergeant Aldo, haar baby achterlatend. Het is het begin van een lange zoektocht die hen - tegen de stroom van evacuées in - weer terug zal brengen naar Zeeland: een verdronken, surrealistisch landschap van dierlijke en menselijke kadavers. De kans dat hier een baby kan overleven, is microscopisch klein. Toch krijgt Julia aanwijzingen dat haar zoon nog leeft. Maar waar? En bij wie?
In 1953 kreeg - onder andere - Zeeland te maken met een enorme ramp. Springtij en een woeste storm zorgden ervoor dat het water tot recordhoogtes steeg. De dijken waren hier niet tegen bestand en complete dorpen liepen onder water. In Nederland verdronken hierbij meer dan 1800 slachtoffers en tienduizenden mensen raakten alles kwijt wat zij hadden opgebouwd. Volledige veestapels verdronken, huizen werden met de grond gelijk gemaakt en families werden uit elkaar gerukt.
Als Zeeuw is mijn opvoeding natuurlijk niet aan de ramp voorbij gegaan. Bij voorbaat wist ik echter al dat ik hier niet naar een historisch document zou kijken, maar naar een speelfilm. Zoals vaak bij films die een historische achtergrond hebben, wordt dit gegeven vooral gebruikt om een romantisch drama te vertellen. Het zogenaamde Pearl Harbor-effect, zoals ik dat vaak noem. Verwacht dus niet dat de hoofdmoot gaat over de Watersnoodramp en de gevolgen op de bevolking.
De Storm draait om de avontuurlijke zoektocht van Julia en Aldo. Met het nodige drama gepaard, gaan zij terug naar Zeeland om haar baby te vinden. Gelukkig wordt er wel afgewisseld met een verhaallijn van enkele overlevenden die in een vol hotel wachten op hulp. Hierdoor krijgt het geheel meer diepte en drama dan het hoofdverhaal alleen had kunnen brengen.
Maar hoe historisch correct is De Storm nu eigenlijk als het de algemene gebeurtenissen betreft? De ramp zelf wordt met grote nauwkeurigheid op het scherm getoverd. Dat begint met een behoorlijke storm waarin de bewoners nog niet al te veel kwaad zien, maar meer overlast. Als de dijken doorbreken is duidelijk dat men goed naar overlevenden heeft geluisterd, want de snelheid waarmee de overstroming toeslaat is enorm. Ook de nasleep - waar deze film op toespitst - is geloofwaardig. Mensen zijn de weg letterlijk en figuurlijk kwijt en dat wordt met respect behandeld.
Het probleem ligt hier meer in het ontbreken van subtiliteiten. Zo zijn de lokale bewoners nagenoeg allemaal geloofswaanzinnigen die geloven dat alles Gods wil is en denkt de hoteleigenaar als rechtgeaarde Zeeuw alleen maar aan geld. Een beetje meer diversiteit had het verhaal ongetwijfeld goed gedaan.
Hoewel het niet verplicht is (Amerikaanse producties houden zich nooit aan taalgebieden), moet toch gezegd worden dat het zeer jammer is dat er geen authentieke accenten zijn gebruikt. Met Wilde Mossels bewees men bijvoorbeeld dat zo'n aanpak veel beter werkt. Nu moeten we het doen met licht geforceerde accenten en zelfs Vlaamse klanken en dat haalt een groot deel van de geloofwaardigheid onderuit.
Ben Sombogaart - onder andere bekend van het succesvolle Bride Flight het Oscargenomineerde De Tweeling - vond dat de digitale effecten anno 2009 ver genoeg waren om een film te maken over de Watersnoodramp. Daar heeft hij goed aan gedaan, want het uiterlijk van de productie is dik in orde. Enorme sets lijken onder water te liggen en nergens is te merken dat dit speciaal voor de film gedaan is.
Zoals verwacht is De Storm dus geen historisch document geworden, maar als dramafilm slaagt deze productie zonder twijfel.