Geschiedenis.nl

Onlangs gooide Mitt Romney de handdoek in de ring: hij wilde niet langer president van de Verenigde Staten worden. Hij zou voortaan zijn tegenstander voor de republikeinse nominatie, John McCain, steunen omdat hij niets zag in een zinloze concurrentiestrijd die uiteindelijk zou leiden tot een democratische overwinning (in zijn ogen hetzelfde als ‘surrender to terrorism’) . De nederlaag van Mitt Romney mag opvallend heten omdat hij in veel opzichten de ideale kandidaat was: jong, energiek, succesvol, gespierde taal, vierkante kaken en niet onbelangrijk: geld zat om een lange campagne te bekostigen. Hij had echter geen charisma, in de Amerikaanse politiek een onmisbare eigenschap.

Mitt is precies zijn vader George Romney, een wilskrachtige doordouwer die zich had opgewerkt als zoon van Mexicaanse ballingen tot schatrijk en succesvol zakenman. Het brein achter de American Motors Company (AMC), volgens velen een geheid succes in de politiek.

Niets was minder waar. Vanaf de vroege jaren zestig probeerde hij de presidentskandidaat van de republikeinen te worden. Ook hij leek alles te bezitten waar Amerikanen dol op zijn, maar zijn motor wilde niet starten. Richard Nixon en Ronald Reagan waren leeftijdgenoten met minder talent en meer fouten, maar ze staken hem rechts en links voorbij.

Amerikanen willen een krachtpatser of een gehaaide boef, een rijkeluiszoontje met streken of een tweederangs acteur, geen brave Hendrik zonder skeletten in de kast. Wat dat betreft lijkt de timide bejaarde John McCain overigens ook kansloos, maar wellicht krijgt hij de zaak cadeau van de democraten die zichzelf in verdeeldheid de das om doen. Wordt vervolgd.