Zeeuws Archief zet onderzoek naar De Ruyter voort

ZEEUWS ARCHIEF ZET ONDERZOEK NAAR DE RUYTER VOORT

Geplaatst op 5 maart 2007

Aanvullend onderzoek werpt nieuwe vragen op over de oorsprong van de naam Trouwhand. Kapitein Michiel Trouwhand alias Ruyter lijkt mogelijk toch niet Michiel de Ruyter te zijn...

MIDDELBURG - Aanvullend onderzoek van het Zeeuws Archief werpt nieuwe vragen op over de oorsprong van de naam Trouwhand. Uit nieuw onderzoek van het Zeeuws Archief blijkt dat kapitein Michiel Trouwhand alias Ruyter mogelijk toch niet Michiel de Ruyter lijkt te zijn, maar de Vlaming Michiel Trouwhand uit Kortemark. Het Zeeuws Archief berichtte 13 februari jongstleden dat Michiel de Ruyter eerst de (bij)naam Trouwhand voerde.

Na de bekendmaking dat Michiel de Ruyter eerst de (bij)naam Trouwhand voerde, heeft het Zeeuws Archief veel reacties ontvangen. Om aanvullende bevestiging te vinden dat kapitein Michiel Trouwhand alias Ruyter dezelfde persoon is als de nationale zeeheld Michiel de Ruyter, heeft historicus en archiefmedewerker van het Zeeuws Archief, Ivo van Loo, aanvullend onderzoek gedaan in het Nationaal Archief in Den Haag.

Nader onderzoek
Van Loo heeft in het Nationaal Archief in het archief van de Staten-Generaal, onder meer de ingekomen brieven uit Frankrijk uit 1636 doorzocht op nadere informatie over het incident op de rede van Calais in januari van dat jaar. Daar werd het schip van Michiel Trouwhand, de Graeuwen Heynst op verdenking van piraterij weggevoerd naar Sandwich, Engeland. De kapitein verbleef op dat moment in de stad. Hij reisde zijn schip achterna om in Engeland zijn bemanning in gevangenschap aan te treffen. Van dit incident deed de Nederlandse ambassadeur in Londen, de Zeeuw Albert Joachimi verslag. Hij meldde dat een Vlissings fregat waarvan de capiteijn is genaemt Michiel Trouhant alias Ruijter door de Engelse vice-admiraal op verdenking van piraterij was opgebracht.

Michiel Trouwhand
Tijdens het onderzoek in het Nationaal Archief trof Van Loo berichten aan van correspondenten uit Calais en Le Havre. In deze berichten bleef het incident zelf onvermeld. Van Loo vond echter wel mededelingen uit april 1636 dat in de Noord-Franse havens commotie was ontstaan over een zekere kaperkapitein `Michiel Trouvandt de Courtemarcker. Deze kapitein was met een kaperbrief van de prins van Oranje, en geregistreerd bij de Zeeuwse Admiraliteit als kapitein van het schip de `Graeuwe Heynst, zich als piraat gaan gedragen. Hij had illegaal verscheidene Nederlandse schepen naar Calais en Le Havre opgebracht. Deze vondst van een kaperkapitein Michiel Trouwhand van Kortemark Kortemark is een plaatsje in West-Vlaanderen tussen Ieper en Brugge roept ernstige twijfels op over de mededeling van ambassadeur Joachimi (de capiteijn is genaemt Michiel Trouhant alias Ruijter).

De blanco jaren van Michiel de Ruyter
Het nieuwe onderzoek heeft tal van nieuwe vragen opgeworpen, zoals waarom er zich in het archief van de Admiraliteit van Zeeland geen afschrift van een kaperbrief op naam van Michiel de Ruyter bevindt, terwijl bekend is dat hij als kaper werkzaam is geweest. Op het kapen zonder kaperbrief stond immers de doodstraf. Ook blijft nu de blinde vlek in de carrière van Michiel de Ruyter tussen september 1635 en juni 1636 bestaan (zie bijlage). Tevens rijzen de vragen hoe en waarom een inwoner van een vijandelijke natie - Vlaanderen maakte toen deel uit van het Spaanse Koninkrijk waarmee de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden in oorlog was - door tussenkomst van Vlissingse reders een kaperbrief heeft kunnen ontvangen; waarom Joachimi hem met het alias Ruijter aanduidde en hoe het met deze naar de piraterij afgedwaalde kaper is afgelopen. Om antwoord op deze vragen te vinden zal het Zeeuws Archief in de komende periode extra onderzoek instellen.

Publicatie
Het Zeeuws Archief bracht 14 februari jongstleden de publicatie Kapitein Trouwhand. De Zeeuwse jaren van Michiel Adriaenszoon de Ruyter, 1607-1655. uit. Het boekje bevat veel meer nieuwe gegevens over Michiel de Ruyter dan alleen de (bij)naam Trouwhand.

Zeeuws Archief
Het Zeeuws Archief is het Regionaal Historisch Centrum (RHC) van Zeeland. Het Zeeuws Archief bewaart en beheert belangrijke bronnen over de Zeeuwse geschiedenis en maakt deze toegankelijk. Het Zeeuws Archief is de historische vind- en werkplaats voor iedereen die is geïnteresseerd in het verleden van Zeeland en de Zeeuwen.

Bron: {mosbookmarks:bm=1024}

Bericht geplaatst in: nieuwtje

Michiel De Ruyter

Zeeheld Wie kent hem niet? Michiel Adriaenszoon de Ruyter (1607-1676) is in de loop der eeuwen uitgegroeid tot een mythische figuur. Zonder twijfel behoort hij tot de bekendste personen uit de vaderlandse geschiedenis. Zijn zevende plaats in de twee jaar geleden uitgezonden televisiereeks `De grootste Nederlander' heeft dat nog eens aangetoond. De Ruyter leefde tijdens de hoogtijdagen van de Gouden Eeuw. Hij maakte het mede mogelijk dat dit hoogtij lang kon voortduren. Door zijn succesvolle optreden als opperbevelhebber in enkele grote zeeslagen met de Engelsen en Fransen voorkwam hij onder meer een invasie van de Republiek der Verenigde Nederlanden van de zeezijde. In eendrachtige samenwerking met raadpensionaris Johan de Witt bouwde hij de eerste echte Nederlandse marine op. Een `gouden generatie' van Nederlandse zeehelden stond hem in het heetst van de strijd bij. Op schilderijen, prenten, tekeningen, penningen en diverse voorwerpen van goud, zilver, porselein en aardewerk werd hun roem bezongen. Van de Staten-Generaal, de Staten van de provincies, de admiraliteiten en buitenlandse vorsten en regeringen ontvingen ze diverse vereringen, zoals gouden medailles gehangen aan dito ketens, sabels en gouden en zilveren bekers. Van geen enkele zeeheld zijn zoveel van deze objecten bewaard gebleven als van Michiel de Ruyter. In de grote kerken van Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Utrecht, Hoorn, Middelburg en Delft zijn prachtige grote marmeren graftombes opgericht voor zeehelden uit de 17e eeuw. De Ruyter was de laatste zeeheld die op staatskosten een praalgraf kreeg, in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Het is het grootste grafmonument dat ooit voor een zeeheld werd opgericht. Het werd neergezet op de plaats waar eens het hoogaltaar stond. Zeehelden waren bij uitstek volkshelden, omdat ze niet door hun afkomst, maar door hun daden een hoge functie hadden bereikt. Alleen op zee was het mogelijk zonder noemenswaardige vooropleiding het hoogste ambt te bereiken. Daarom kon iedereen zich gemakkelijk met een zeeheld identificeren. Al lukte het natuurlijk bijna niemand om De Ruyter na te doen, je kon het in ieder geval proberen. De zeehelden vervulden in de 17e eeuw een rol die een beetje vergelijkbaar is met die van muziek- en sportidolen tegenwoordig. Opperbevelhebber Michiel de Ruyter was een man van de praktijk. Bijna zijn hele leven voer hij in zeer verschillende hoedanigheden en bij uiteenlopende takken van de scheepvaart. Het bezorgde hem een weergaloze ervaring en een ongeëvenaarde kennis van zeezaken. In de zeetactiek en het seinwezen heeft De Ruyter weinig tot geen veranderingen teweeggebracht. Hij blonk vooral uit door zijn enorme kwaliteiten als opperbevelhebber. Hij oefende zijn manschappen als nooit tevoren was gebeurd en wist zijn macht beter dan enige andere commandant te delegeren. Van zijn korps zeeofficieren en bemanningen wist hij een eenheid te smeden die uniek genoemd mag worden. Een opmerkelijke prestatie in een tijd waarin vijf admiraliteiten, met elk hun eigen vlagofficieren, de dienst uitmaakten. Ongetwijfeld was hij een charismatisch opperbevelhebber. In de regel schijnt hij zijn bemanning te hebben toegesproken als een vader zijn kinderen. Het bootsvolk was blij wanneer het de kans kreeg aan boord van De Ruyter te dienen. Niet voor niets kreeg De Ruyter de koosnaam ‘Bestevaer’ (grootvadertje), die alleen was weggelegd voor een bevelhebber die bij uitstek geliefd was. Mens Wat voor De Ruyter zelf telde waren de zee, de bijbel en zijn familie. Hoewel hij goed verdiende en er nauwlettend op toezag dat hij in financieel opzicht niets tekort kwam, interesseerde rijkdom hem niet. De eenvoudige inrichting van zijn huis toont dit aan. De kostbaarheden die hij daar in de pronkkamer bijeen had gebracht waren voor een belangrijk deel geschenken die hij tijdens zijn loopbaan had ontvangen. Veel geld werd belegd en kwam na zijn dood aan zijn kinderen ten goede. Teken van zijn grote menslievendheid waren de zakken met geld die bij zijn dood in zijn huis stonden, en bestemd waren voor de diaconieën in Amsterdam en Vlissingen.

Geschiedenis.nl