YES WE CAN!
Geplaatst op
12 november 2008
door
Michel Ketelaars
Tienduizenden in Chicago en miljoenen over de hele wereld luisterden ademloos naar de overwinningsspeech van Barack Obama.
De man die zojuist geschiedenis had geschreven leverde een hoopvolle, optimistische en enthousiasmerende boodschap af. Een welhaast religieus aura daalde op hem neer toen hij het eeuwenoude 'amen' verving door het 'Yes we can'. Zijn toegestroomde kudde knikte instemmend, de strofe na mompelend.
Gezien zijn religieuze uitstraling en taalgebruik mag Obama in één lijn worden gezien met de bekendste vertegenwoordiger
van de Amerikaanse mensenrechtenbeweging, Martin Luther King. Dezelfde messias-trekken, dezelfde ver dragende en diep klinkende stem, dezelfde oratorische talenten; King en Obama tapten uit hetzelfde pr-vaatje. Maar beiden appelleerden ook aan dezelfde grondwaarde van de Amerikaanse samenleving. Dat 'all men are created equal', en dat mensen niet enkel zouden moeten worden beoordeeld op 'the color of their skin'. Het grote verschil tussen beiden is dat King deze gedachten hardop uitsprak, terwijl Obama ze juist hardop verzweeg. De ware Obama is te herkennen aan zijn post-raciale gedachten: als vanzelfsprekend zou niemand enkel op basis van zijn huidskleur mogen worden beoordeeld, dus laten we het daar dan ook niet over hebben! Obama werd de samenbindende factor waar Amerikanen, in deze tijden van economisch woeste tijden en relatief verval van Amerika als wereldmacht, zo naar snakten.
Hoogleraar grootstedelijke problematiek Paul Scheffer schreef er in NRC Handelsblad van afgelopen zaterdag nog zo treffend over: de Amerikaan is er door de jaren heen altijd mee bezig geweest zichzelf opnieuw uit te vinden. De Amerikaanse geschiedenis kent ongeëvenaard veel historiën over de emancipatie van verschillende bevolkingsgroepen, van Europese immigranten en katholieken, tot Aziaten tot Afrikaanse-Amerikanen. Alle nieuwkomers moesten zich middels een lange weg omhoog werken in het zelfbeeld van de Amerikaan. En dat was niet een éénrichtingsproces. Met elke nieuwe immigrantengroep werd het beeld van dé Amerikaan veelzijdiger. Bij een Amerikaan denken we al lang niet meer enkel aan de blanke protestant, maar ook aan zijn zwarte buurman, zijn Aziatische kapper en de Latino huishoudster. Al deze emancipatieprocessen, hoe onvoltooid ze ook nog mogen zijn, hebben in de loop der jaren bijgedragen aan ons veranderde beeld van dé Amerikaan, en hebben voor Amerika als natie het beeld van een gedeelde toekomst versterkt.
Dat de 44e president van Amerika het moeilijk gaat krijgen staat als een paal boven water. De staatsschuld en het financieringstekort zijn torenhoog, de gezondheidsvoorziening ligt op het niveau van dat van een ontwikkelingsland, en het internationale imago van de Verenigde Staten heeft na acht jaar Bush een meer dan serieuze deuk opgelopen. Obama kan geen wonderen verrichten, is geen échte zoon van God. Maar het historische moment is reeds daar: Obama heeft een reuzenstap gezet in de emancipatie van zwarte Amerikanen, een stap met een ongekende psychologisch impact op minderheden over de hele wereld. Vergeleken met dit wapenfeit is het oplossen van de problemen waarmee Amerika zich geconfronteerd ziet een peulenschilletje. Yes we can!
Gezien zijn religieuze uitstraling en taalgebruik mag Obama in één lijn worden gezien met de bekendste vertegenwoordiger
van de Amerikaanse mensenrechtenbeweging, Martin Luther King. Dezelfde messias-trekken, dezelfde ver dragende en diep klinkende stem, dezelfde oratorische talenten; King en Obama tapten uit hetzelfde pr-vaatje. Maar beiden appelleerden ook aan dezelfde grondwaarde van de Amerikaanse samenleving. Dat 'all men are created equal', en dat mensen niet enkel zouden moeten worden beoordeeld op 'the color of their skin'. Het grote verschil tussen beiden is dat King deze gedachten hardop uitsprak, terwijl Obama ze juist hardop verzweeg. De ware Obama is te herkennen aan zijn post-raciale gedachten: als vanzelfsprekend zou niemand enkel op basis van zijn huidskleur mogen worden beoordeeld, dus laten we het daar dan ook niet over hebben! Obama werd de samenbindende factor waar Amerikanen, in deze tijden van economisch woeste tijden en relatief verval van Amerika als wereldmacht, zo naar snakten.Hoogleraar grootstedelijke problematiek Paul Scheffer schreef er in NRC Handelsblad van afgelopen zaterdag nog zo treffend over: de Amerikaan is er door de jaren heen altijd mee bezig geweest zichzelf opnieuw uit te vinden. De Amerikaanse geschiedenis kent ongeëvenaard veel historiën over de emancipatie van verschillende bevolkingsgroepen, van Europese immigranten en katholieken, tot Aziaten tot Afrikaanse-Amerikanen. Alle nieuwkomers moesten zich middels een lange weg omhoog werken in het zelfbeeld van de Amerikaan. En dat was niet een éénrichtingsproces. Met elke nieuwe immigrantengroep werd het beeld van dé Amerikaan veelzijdiger. Bij een Amerikaan denken we al lang niet meer enkel aan de blanke protestant, maar ook aan zijn zwarte buurman, zijn Aziatische kapper en de Latino huishoudster. Al deze emancipatieprocessen, hoe onvoltooid ze ook nog mogen zijn, hebben in de loop der jaren bijgedragen aan ons veranderde beeld van dé Amerikaan, en hebben voor Amerika als natie het beeld van een gedeelde toekomst versterkt.
Dat de 44e president van Amerika het moeilijk gaat krijgen staat als een paal boven water. De staatsschuld en het financieringstekort zijn torenhoog, de gezondheidsvoorziening ligt op het niveau van dat van een ontwikkelingsland, en het internationale imago van de Verenigde Staten heeft na acht jaar Bush een meer dan serieuze deuk opgelopen. Obama kan geen wonderen verrichten, is geen échte zoon van God. Maar het historische moment is reeds daar: Obama heeft een reuzenstap gezet in de emancipatie van zwarte Amerikanen, een stap met een ongekende psychologisch impact op minderheden over de hele wereld. Vergeleken met dit wapenfeit is het oplossen van de problemen waarmee Amerika zich geconfronteerd ziet een peulenschilletje. Yes we can!