Geschiedenis.nl

Net terug van een schoolreisje naar Berlijn. Ik ben er de laatste jaren regelmatig geweest en begin me er thuis te voelen. Vooral in het voormalige oosten. De DDR-architectuur (“betonnen zelfmoorddozen van het socialisme”) is aangeraakt door het kapitalisme en dat geeft een fraai resultaat. In Prenzlauer Berg marcheren de yuppen langs galeries, eetcafés en theaters. De Kulturbrauerei is een mooi voorbeeld van succesvol behoud van industrieel erfgoed.

Deze keer zaten we in Kreuzberg. Achter de balie van het jeugdhotel stond een Engelse punker van middelbare leeftijd. Hij woonde al dertig jaar in de wijk en toonde zijn littekens. Overgehouden aan de traditionele 1 mei gevechten. Elke week flikkerden zijn vrienden een steen door de ruit van de nieuwe MacDonald’s. De uitwassen van het kapitalisme moeten worden aangepakt. Toch maakte de wijk een ontspannen indruk. Een soort Binnenweg in Rotterdam maar dan zonder dreiging.

En natuurlijk geschiedenis op elke straathoek. Weer stond ik oog in oog met koningin Nofretete in het Altes Museum. Een beeld van 3500 jaar oud maar nog vol levenskracht. Strengheid en schoonheid verbonden.

Terwijl we op de bus stonden te wachten schoot ik een plaatje. Een doorkijkje vanaf de Schlossplatz en het half gesloopte Palast der Republik met uitzicht op de Fernsehturm. Op de plek waar het DDR parlement stond verrijst straks opnieuw het koninklijk paleis. Zo wordt het Berlijn van 2020 weer het Berlijn van 1920.

Of dat goed is weet ik niet. Het Palast der Republik had ook wel wat. Wat moeten we in de 21e eeuw met een koninklijk paleis? En een MacDonald’s in Kreuzberg? Mij bevalt het wel, die langzame overgang van socialisme naar kapitalisme.

Dit heb ik mijzelve overdacht, in de zon op een stralende morgen, domweg gelukkig in de Schlesische Strasse.