UIT HET LEVEN VAN EEN STADSCOMMANDO
Geplaatst op
6 maart 2010
door
Reinard Maarleveld
Een van de eerste stadscommando's vertelt, exclusief voor geschiedenis.nl, over zijn ervaringen.
- Hoe lang ben jij eigenlijk, sukkel?
- 1.89, sergeant.
- Ik wist niet dat ze stront zo hoog konden opstapelen
Dit is mijn eerste kennismaking met sergeant Jan De Witt. Hij schreeuwt dat hij rekruten consequent aanspreekt met wormen, meiden, mietjes of mien modderfokkers. Totdat we OFWEL huilend terug zijn gekropen naar de smerige goot waar we vandaan komen OFWEL de training hebben doorstaan en ons stadscommando mogen noemen. BEN IK DUIDELIJK MEIDEN ??
De opleiding is bikkelhard. We draaien linksom, rechtsom, gaan van rust over in voorwaarts mars en looppas. We kletteren over de stormbaan, kruipen onder prikkeldraad, marcheren door moddersloten. We geven ons geweer een meisjesnaam en slapen met haar want “dit is het enige wijf dat je de komende maanden kan naaien.”
We overwinnen onze aangeboren afkeer van geweld en worden langzamerhand jongens van Jan de Witt. Tijdens de marsen met volledige bepakking scanderen we zijn mantra’s:
Knuppelen is reuze fijn
Een stadscommando wil ik zijn
Als ik sla dan is het raak
Voel maar aan je onderkaak
Na zes maanden is de helft van de rekruten afgevallen. De andere helft wordt beëdigd als stadscommando. Meiden ik ben trots op jullie, zegt De Witt. Het echte werk gaat beginnen.
De vijand is overal. Ze hangen uitdagend in groepjes bij de supermarkt, het station. We beginnen met preventief knuppelen en het werkt: binnen enkele dagen lijkt onze stad schoon en veilig. Maar de vijand trekt zich terug in sloppen en stegen en begint een lafhartige terreurcampagne. Stadscommando’s worden onverhoeds aangevallen waarna de vijand zich meteen terugtrekt. De strijd krijgt een grimmig karakter. De eerste slachtoffers vallen. De wethouder ziet licht aan het einde van de tunnel en besluit om meer stadscommando’s in te zetten. Onze overwinning is slechts een kwestie van tijd.