Geschiedenis.nl

Of je nu wel of geen band met de Franse hoofdstad hebt, dit boek biedt ontmoetingen die een blijvende indruk achterlaten. Graham Robb beschrijft de Parijse geschiedenis vanaf 1750 tot 2000 in 20 hoofdstukken, waarin je wordt meegenomen door de meest markante personages.

Geschiedenis is mensenwerk
Aan de hand van originele bronnen reconstrueert Robb in ieder hoofdstuk een gebeurtenis, zoals de ontsnapping van Marie-Antoinette uit de Tuilerien ten tijde van de Franse Revolutie en de vervaardiging van het gangenstelsel onder Parijs door de vermaarde, maar arrogante architect Guillamot. In die reconstructies wordt duidelijk hoe Robb aan zijn verhalen is gekomen en op welke bronnen die zijn gebaseerd. Dat dit niet in droge historiografische kost hoeft te resulteren, bewijst de schrijver in elk hoofdstuk opnieuw. De hoofdstukken zijn chronologisch geordend, maar kunnen ook als zelfstandige verhalen worden gelezen.

Bovendien gaat Robb met deze schrijfvorm terug naar de kern van de geschiedschrijving. Als mensen nu hun ervaringen niet vastleggen, kan er later geen geschiedenis worden geschreven. Tegelijkertijd is deze vorm zeer aansprekende geschiedschrijving, omdat de lezer wordt uitgenodigd zich in te leven in de personages en de tijd waarin zij leefden. Robb presenteert ogenschijnlijk doodgewone, toch erg interessante wetenswaardigheden. Zoals in het hoofdstuk La Boheme, waarbij een beschrijving van een appartement de bloembakken op de vensterbank met name worden genoemd. Dit was in de negentiende eeuw illegaal; “Dood door vallende plantenbak stond altijd hoog op de officiële lijst met dodelijke ongelukken.” Of in het hoofdstuk Marcel in de Metro, waarin wordt beschreven hoe in korte tijd de razendsnelle technische ontwikkelingen het leven in de stad totaal veranderen, terwijl Marcel Proust aan zijn roman A la recherche du temps perdu werkt. Waar zijn mede-parijzenaars bijvoorbeeld de metro als dagelijks ritueel adopteren, heeft Proust het vervoermiddel zelden gebruikt.

Paris, je t’aime
Dit boek doet denken aan de film Paris, Je t’aime uit 2006. In deze film vullen achttien filmmakers elk 5 minuten over een bepaalde wijk in de stad. Zo wordt in elk verhaal de wijk als decor gebruikt. Elk verhaal laat een onbekend gezicht van de stad zien, waardoor je als kijker het gevoel krijgt de stad steeds beter te leren kennen. Maar elk nieuw verhaal bevestigt het vermoeden dat er nog zoveel meer is dat je nog niet weet.

Hetzelfde gebeurt in Parijzenaars. Alsof er geen andere manier is dan toegeven dat het onmogelijk is om in 1 verhaal de geschiedenis van Parijs te vertellen. Dat het niet anders kan dan brokken geschiedenis samenvoegen en dit een introductie of een ontmoeting noemen. Hier heb je als lezer echter weinig last van. Het zijn enerverende, humoristische en interessante introducties, waardoor je, inderdaad, alleen nog maar meer wilt weten.

Uitgeverij Atlas