'STREET FIGHTING MEN'
Geplaatst op
8 februari 2011
door
Peter de Koning
De zingende historicus Peter de Koning roert in zijn muziekcolumns telkens een actueel thema aan. Egypte staat in brand, daarom vijf liedjes over de revolutie.
Hoop is de zuurstof van de revolutie. Er is hoop, dat de herschikking van de macht een einde maakt aan honger, armoede en onrecht. Bob Dylan verwoordde in de jaren zestig de hoop van hoogopgeleide jongeren in Amerika op een tijdperk zonder oorlog en racisme. Zijn boodschap vond ook de weg naar Nederlandse oren. In dit geval in de vertaling van de keurige Boudewijn de Groot.
Dichter Gil-Scott Heron was in de late jaren zestig één van de belangrijkste stemmen voor het zwarte zelfbewustzijn. Daarmee tevens ook de luis in de pels van de blanke machthebbers. Dit lied is ondubbelzinnig gericht aan zijn tegenstanders. De boodschap: we zijn met veel, wees op je hoede, want voor je het weet slaat de revolutionaire vlam in de pan.
Als je de boel kort en klein slaat, doe het dan wel met een reden. ‘I wanna smash it up for the workers’ zingt Denis Lyxzen, de zanger van de licht ontvlambare rockgroep The (International) Noise Conspiracy in dit lied. De cd-boekjes van de groep laten zich lezen als pamfletten en geven advies hoe je met gerichte anarchistische acties de overheid kan ondermijnen. Niet dat ze dat zelf vaak hoeven te doen, ze wonen in Zweden.
Een beetje opportunisme is de revolutionair niet vreemd. Wanneer je als gevestigde orde mee kan springen op de revolutionaire trein, moet je dat zeker doen. Vraag maar aan rockmiljonair Mick Jagger, die tijdens de hete zomer van 1968 durfde te zingen: ‘But what can a poor boy do except to sing in a rock-‘n-roll band ‘cause in sleepy London town there is no place for street fighting man’. Maar omdat het zo’n onweerstaanbaar lied blijft, vergeef je hem met liefde deze opportune oprisping.
Dat hadden die vier schattige Bangles in 1985 ook niet gedacht. Dat hun onschuldige Walk like an Egyptian (inclusief bijbehorend grappig dansje) vijfentwintig jaar later de soundtrack van een revolutie zou zijn. Maar het is toch echt waar. Lees dit maar eens...
Dichter Gil-Scott Heron was in de late jaren zestig één van de belangrijkste stemmen voor het zwarte zelfbewustzijn. Daarmee tevens ook de luis in de pels van de blanke machthebbers. Dit lied is ondubbelzinnig gericht aan zijn tegenstanders. De boodschap: we zijn met veel, wees op je hoede, want voor je het weet slaat de revolutionaire vlam in de pan.
Als je de boel kort en klein slaat, doe het dan wel met een reden. ‘I wanna smash it up for the workers’ zingt Denis Lyxzen, de zanger van de licht ontvlambare rockgroep The (International) Noise Conspiracy in dit lied. De cd-boekjes van de groep laten zich lezen als pamfletten en geven advies hoe je met gerichte anarchistische acties de overheid kan ondermijnen. Niet dat ze dat zelf vaak hoeven te doen, ze wonen in Zweden.
Een beetje opportunisme is de revolutionair niet vreemd. Wanneer je als gevestigde orde mee kan springen op de revolutionaire trein, moet je dat zeker doen. Vraag maar aan rockmiljonair Mick Jagger, die tijdens de hete zomer van 1968 durfde te zingen: ‘But what can a poor boy do except to sing in a rock-‘n-roll band ‘cause in sleepy London town there is no place for street fighting man’. Maar omdat het zo’n onweerstaanbaar lied blijft, vergeef je hem met liefde deze opportune oprisping.
Dat hadden die vier schattige Bangles in 1985 ook niet gedacht. Dat hun onschuldige Walk like an Egyptian (inclusief bijbehorend grappig dansje) vijfentwintig jaar later de soundtrack van een revolutie zou zijn. Maar het is toch echt waar. Lees dit maar eens...
Egypte