MUZIEK EN KERNENERGIE
Geplaatst op
6 april 2011
door
Peter de Koning
Geïnspireerd door de actualiteit kiest muziekhistoricus Peter de Koning vijf liedjes, die de ambivalente houding van de mens tot kernenergie illustreren.
Het ideaalbeeld van een veilige en duurzame manier van energie is wellicht het best terug te horen in het volgende fragment van Kraftwerk. ‘Radio-activity is in the air for you and me’ zingt Florian Schneider op dromerige toon. De Duitse groep eert in het lied ook nog Marie Curie, de bedenkster van de term ‘radioactief’.
De Verenigde Staten waren de eerste atoommacht en lange tijd gold ‘atomic’ als een prima aanbeveling. Country-, rockabilly- en zelfs gospelartiesten gebruikten atoomkracht graag als metafoor. Zo was volgens The Pilgrim Travelers de kracht van de Heer slechts vergelijkbaar met die andere grote: De Bom.
Van vergelijkbare strekking is Fujiyama mama van rockabillyzangeres Wanda Jackson. Met haar kenmerkende schuurpapieren stem raspt ze: ‘I’ve been to Nagasaki and Hiroshima too / The thing I did to them I can do to you / Cause I’m a Fujiyama mama and I’m about to blow my top’. Gek genoeg werd het lied juist een hit in Japan.
In de vroege jaren tachtig ontstond er een hevige discussie over de plaatsing van raketten met kernkoppen in West-Europa. In Nederland verwoordde Doe Maar op briljante wijze dat doemgevoel met De Bom, maar omdat we dat nummer allemaal al kennen, op deze plek de aandacht voor een vergeten generatiegenoot: The Sound. Deze Engelse groep nam in 1980 het lied Missiles op. Het refrein ‘Who the hell makes those missiles?!’ was uit de harten van velen gegrepen. Dit grimmige refrein sprak ook boekdelen: ‘Missiles cause damage and make an eerie sound / Missiles leave carnage where there once was a town’.
Ook het gevreesde noodscenario bij een kernramp, de meltdown, is al een keer bezongen. Uiteraard door een metalgroep. Als er slecht nieuws moet worden bezongen, dan doen zij dat wel. Laat dan maar over aan Judas Priest. De heren liepen al in de veertig, maar van metaalmoeheid lijkt geen sprake. Typisch zo’n nummer dat je treft als een...
De Verenigde Staten waren de eerste atoommacht en lange tijd gold ‘atomic’ als een prima aanbeveling. Country-, rockabilly- en zelfs gospelartiesten gebruikten atoomkracht graag als metafoor. Zo was volgens The Pilgrim Travelers de kracht van de Heer slechts vergelijkbaar met die andere grote: De Bom.
Van vergelijkbare strekking is Fujiyama mama van rockabillyzangeres Wanda Jackson. Met haar kenmerkende schuurpapieren stem raspt ze: ‘I’ve been to Nagasaki and Hiroshima too / The thing I did to them I can do to you / Cause I’m a Fujiyama mama and I’m about to blow my top’. Gek genoeg werd het lied juist een hit in Japan.
In de vroege jaren tachtig ontstond er een hevige discussie over de plaatsing van raketten met kernkoppen in West-Europa. In Nederland verwoordde Doe Maar op briljante wijze dat doemgevoel met De Bom, maar omdat we dat nummer allemaal al kennen, op deze plek de aandacht voor een vergeten generatiegenoot: The Sound. Deze Engelse groep nam in 1980 het lied Missiles op. Het refrein ‘Who the hell makes those missiles?!’ was uit de harten van velen gegrepen. Dit grimmige refrein sprak ook boekdelen: ‘Missiles cause damage and make an eerie sound / Missiles leave carnage where there once was a town’.
Ook het gevreesde noodscenario bij een kernramp, de meltdown, is al een keer bezongen. Uiteraard door een metalgroep. Als er slecht nieuws moet worden bezongen, dan doen zij dat wel. Laat dan maar over aan Judas Priest. De heren liepen al in de veertig, maar van metaalmoeheid lijkt geen sprake. Typisch zo’n nummer dat je treft als een...